ابتر و اطهر!

خاک غرب و شرق یکسان است در حالی که هوا یکسان نیست! آتش و خاک بهر منشور است گرچه تربت و عزت رنگدانه دارد ز خاک! ترش و شیرین فاصله دارد ز حکمت روزگار گرچه تنگ و باز پیمانه است بهر نماز!

خلقت انسان به صورت فطری یکسان بوده است در حالی که عصمت انسان همه بوده است بهر هیچ! پس درود و سپاس بر رنگ روزگار که همه کرد بهر هیچ! آسمان را جرعه جرعه چشید تا اصالت بگردد هیچ و هیچ!

بدون شک بودن و نبودن یکسان نیست اما عزت خاک بودن با همه نبودن یکی است. عشق و حال می‌گذرد گرچه تب و دار نیز می‌گذرد! بنابراین خاک اطهر است ز شور پنهان و آشکار!

یکی از بزرگترین موهبت‌ها اخلاق خوش است و در عین حال یکی از فلاکت‌بارترین بلایا اخلاق گبرستا است که فارس و استکبار بیشتر خوش بوده‌اند تا گبرستا چرا که با دین یا بدون دین مکارم اخلاق ارزنده بوده است! بنابراین تبریک بابت خوبی‌ها …

تحریم خوش است گر نگردد مردم‌نواز چرا که مردم بسیار تقصیر ندارند بهر عصمت‌شمار. پس برازندگی نباشد رنگ بندگی چرا که جملگی نباشد رنگ درماندگی! تا نگردی خوب و بد انگشت‌نشان نباید ببوسی هر قربان‌ستا! پس جانم به قربان اطهرنما که پاک است و انگشت‌نما!

لبخند و لذت از موهبت‌ها لزوما مسخره نیست چرا که دو روز دنیا جنگی است بهر داشتن‌ها در حالی که نداشتن لزوما رنج نیست! همه داشتن منت است اما خوش بودن لذت است بهر نداشتن! پس خوشا به منت و لذت گرچه صرفا لذت نیز منت است!

ایستادن به پای همه لزوما درد نیست چرا که لذت منت است! عجیب است که درک هیچ بودن عزت است و بس در حالی که افسانه خورشید هیچ بودن را پله کرد بهر نفس. پس وای بر خورشید عالم که پیوسته پله کرد بهر داشتن …

گر همه باشد یا نباشد ابتر است ***** پس ننگ بر خورشید اطهر است