نگاه مثبت به مشکلات

امروز من داستان ادغام انسان با بیونیک (ابداع تجهیزات مصنوعی با الهام از طبیعت) را می‌گویم که چگونه یک وسیله الکترومکانیکی به بدن انسان متصل می‌شود و در درون بدن وی قرار می‌گیرد. پلی برای پوشاندن شکاف بین ناتوانی و توانمندی … .

در سال ۱۹۸۲ میلادی، هر دو پای من بر اثر آسیب بافتی ناشی از یخ زدگی در یک حادثه کوهنوردی قطع شدند. در آن زمان، من بدن خود را به عنوان بدنی در هم شکسته ندیدم بلکه شروع به گسترش اندام‌های ویژه‌ای کردم که اجازه می‌داد به دنیای عمودی صخره‌ها و یخ‌نوردی برگردم. من خیلی زود متوجه شدم که بخش‌های مصنوعی بدنم نرم و قابل انعطاف می‌باشند و این امکان وجود دارد که آن‌ها را به هر شکلی در بیاورم.

به لطف نوآوری‌های فنی، من ورزش قبلی خودم را بهتر از گذشته آغاز نمودم. تکنولوژی ناتوانی جسمی من را حذف کرده بود و شجاعت تازه‌ای را در من ایجاد کرده بود. به عنوان یک مرد جوان، من آینده‌ای برای جهان متصور می‌شدم که تکنولوژی بسیار پیشرفته می‌توانست من را از ناتوانی جسمی خلاص نماید. در جهانی که ایمپلنت عصبی اجازه دیدن به معلولین را می‌دهد، در جهانی که در آن معلولین می‌توانند با اسکلت بدن خودشان راه بروند، در جهانی که…، متاسفانه به دلیل ناتوانی تکنولوژی، معلول بودن در جهان بسیار شایع می‌باشد. این آقا سه تا از اندام‌هایش را از دست داده است. به عنوان گواهی برای تکنولوژی موجود، او از روی صندلی چرخدار بلند شده است، اما ما نیاز داریم که در بیونیک کارهای بهتری را به سرانجام برسانیم تا توانبخشی کامل به فردی در این سطح از معلولیت میسر گردد.

در موسسه تکنولوژی ماساچوست، ما مرکزی را برای بهبود آسیب‌دیدگی‌های شدید ایجاد نمودیم. ماموریت این مرکز قرار دادن علوم پایه‌ای و قابلیت‌های تکنولوژی کنار هم بود تا بیومکاترونیک به احیای بخش قابل توجهی از انسان‌ها بپردازد.

بیونیک مستلزم رابطه قوی بین رشته‌های مختلف مهندسی می‌باشد. سه رابطه قوی مهندسی در اندام مصنوعی من وجود دارد که عبارتند از: مکانیکی (چگونه اندام مصنوعی من به بدنم متصل می‌شود)، پویایی (چگونه آن‌ها مانند گوشت و استخوان حرکت می‌کنند) و الکتریکی (چگونه آن‌ها با سیستم عصبی من ارتباط برقرار می‌کنند).

این موضوع به خوبی درک نشده است که بیش از نیمی از جمعیت مرد جهان از برخی شناخت‌های عاطفی، حسی یا حرکتی به دلیل ضعف تکنولوژی رنج می‌برند و اغلب به واسطه ضعف در تکنولوژی، ناتوانی و معلولیت و زندگی با کیفیت پایین‌تر را تجربه می‌نمایند. هر کسی این حق را باید داشته باشد که بدون ناتوانی زندگی کند و اگر انتخاب کند حق زندگی بدون افسردگی شدید را باید داشته باشد. حق دیدن کسانی که دوستشان دارد را باید داشته باشد. در شرایطی که مشکلات بینایی دارد، حق راه رفتن و رقصیدن، در شرایطی که فلج جسمی و یا قطع اندام … .

به عنوان یک جامعه بشری ما می‌توانیم به این حقوق انسانی برسیم به شرطی که بپذیریم انسان ناتوان نیست. یک انسان هرگز شکسته نمی‌شود. محیط ساخته شده ما و تکنولوژی ما ضعیف و ناتوان می‌باشند. ما مردم نیاز داریم که محدودیت‌هایمان را بپذیریم اما می‌توانیم از طریق تکنولوژی ماورای ناتوانی‌هایمان عمل نماییم. بدون شک راه پیشرفت‌های بنیادی در علم بیونیک باز می‌باشد … .

https://www.ted.com/talks/hugh_herr_the_new_bionics_that_let_us_run_climb_and_dance/transcript?language=fa